Kiedy dziecko jest w najfajniejszym wieku

Jak tylko się urodził, wydawało mi się, że okres niemowlęcy to najpiękniejszy czas. I nie zmieniły tego nieprzespane noce, płacz, kolki, ząbkowanie. Miałam przy sobie cudownego, pachnącego maluszka, w uroczych ubrankach, który był zdany tylko na nas. Wiedziałam, że jestem mu bardzo potrzebna i oddawałam mu całą siebie. Poza tym mogłam go nosić, całować i przytulać kiedy tylko chciałam 🙂 I nie buntował się 🙂

Każdy kolejny okres jego rozwoju, każda nowa umiejętność, każde doświadczenie sprawiały, że czułam, że to TEN czas jest najlepszy. Może nie miałam przy sobie już słodkiego, przesypiającego pół dnia maluszka, za to miałam synka, który uśmiechał się na mój widok, wydawał okrzyki radości i złości, coraz więcej jadł, coraz więcej rozumiał, coraz więcej wiedział. I nadal nie było fochów 🙂

I tak minął pierwszy roczek, dwa latka, trzy latka, aż do teraz. Każdego dnia, od ponad czterech lat wydaje mi się, że jesteśmy w najwspanialszym czasie, że to właśnie jest najfajniejszy wiek Julcia.
Cudownie jest mieć maleństwo w domu, ale też cudownie jest być mamą zbuntowanego, upartego, bardzo kochającego przedszkolaka. Uwielbiam na niego patrzeć, uwielbiam go słuchać, uwielbiam go przytulać i całować. Uwielbiam być przy nim. Każdego dnia zaskakuje mnie czymś nowym, jest niezwykle ciekawy tego co nas otacza, ma niesamowitą wyobraźnię i ogromny zapas miłości. To naprawdę piękny czas.

Staram się jak najlepiej wykorzystywać wspólne chwile, cieszyć się nimi, dawać z siebie jak najwięcej, bo wiem, że ten czas nie wróci. To co teraz przeżywamy, kiedyś będzie tylko wspomnieniem. Ale wiem też, że dużo radości z pięknych chwil jest jeszcze przed nami i jeszcze nie raz będę mogła mówić, że Julcio jest w najfajniejszym wieku.

Kasia