Pięciolatek bez opieki poza domem, czyli o tym czy puszczam Julcia samego na dwór!

Pamiętacie czasy, kiedy jako kilkuletnie dzieci biegaliście po osiedlu z kolegami i koleżankami, przesiadywaliście na trzepaku czy jeździliście całą ekipą na rowerach, a Wasi rodzice w tym czasie byli w domu?! Co jakiś czas trzeba było się pokazać, zameldować i coś zjeść, a potem wracało się na podwórko. Ja sama bardzo mile wspominam te czasy, ponieważ były to lata mojego dzieciństwa – radosnego, beztroskiego i niezapomnianego.Może moje samodzielne wychodzenie z domu zaczęło się później, jak w wieku pięciu lat, ale pamiętam jak będąc w pierwszej klasie podstawówki, dojeżdżałam do szkoły autobusem miejskim! Nie jeździłam sama, bo zawsze było ze mną kilka koleżanek, ale nie było z nami żadnego rodzica. I to nikogo nie dziwiło – to było normalne

Wychodziłam przed dom i bawiłam się z rówieśnikami w podchody, w chowanego, w policjantów i złodziei. Jeździliśmy po osiedlu na rowerach, bawiliśmy się w berka i graliśmy w klasy. Nie mieliśmy komórek, mama nie dzwoniła do mnie co 10 minut, za to co jakiś czas podglądała mnie z okna albo wołała do domu na obiad.

Ja nawet nie wyobrażam sobie, że teraz mogłabym puścić Julcia samego na plac zabaw, pomimo tego, że znajduje się on tuż pod naszym balkonem. Nie wysyłam go samego do pobliskiego sklepu i nie zostawiam samego na ławce przed blokiem. Przyczyna tego jest tylko jedna – zwyczajnie w świecie boję się o swoje dziecko. Czasy się zmieniły i jest bardziej niebezpiecznie niż kiedyś.

Kiedyś na osiedlach i podwórkach było inaczej. To my sami pilnowaliśmy swoich podwórek, trzymaliśmy się razem. Potrafiliśmy w dziesięć sekund pojawić się w domu i powiedzieć rodzicom, że po ulicy chodzi obcy człowiek, przejechał obcy samochód czy chodzi pies, którego kolega się boi.

Teraz mam wrażenie, że pomimo tego, że dzieci bawią się razem, to nie ma już między nimi, aż takich więzi, jakie były między dziećmi siedzącymi na jednym trzepaku. Kiedyś mieliśmy poczucie większej jedności – mieszkaliśmy przy jednej ulicy czy w  jednym bloku i byliśmy jedną zgraną ekipą. Pilnowaliśmy siebie nawzajem.

Zgadzam się z rodzicami, którzy twierdzą, że kiedyś też były wypadki, byli porywacze i były niebezpieczne przedmioty wokół nas. Ale nie da się ukryć, że teraz zagrożeń jest więcej. Kiedy ja byłam dzieckiem, na ulicy można było zobaczyć kilka pojazdów i to tylko co jakiś czas. Teraz przez moje osiedle przejeżdża samochód za samochodem i nie każdy zwraca uwagę na to, że jedzie ulicą pomiędzy blokami, w których mieszkają ludzie. A dzieci biegają za piłką, jeżdżą na rowerkach i hulajnogach, ganiają się. Wokół dzieci znajduje się więcej przedmiotów, więcej zwierząt i więcej ludzi, których nie znamy.

Kiedy wychodzimy z domu na plac zabaw, Juluś bawi się z innymi dziećmi. Nie biegam za nim cały czas, ale jestem obok. Nie trzymam go za rączkę, ale obserwuję, patrzę jak sobie radzi, jak się bawi, jak nawiązuje nowe znajomości, jak staje się coraz bardziej samodzielny. Nie ograniczam jego swobody, ale daję i jemu i sobie poczucie bezpieczeństwa. Staram się zachować pewne granice i zdrowy rozsądek.

Warto wiedzieć też, że zostawiając małe dziecko samo, bez opieki można się spodziewać odwiedzin opieki społecznej, bo nasze prawo może nie jasno, ale mówi, że:

“Kto, mając obowiązek opieki lub nadzoru nad małoletnim do lat 7 albo nad inną osobą niezdolną rozpoznać lub obronić się przed niebezpieczeństwem, dopuszcza do jej przebywania w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka,podlega karze grzywny albo karze nagany (art. 106. kodeksu wykroczeń).

Artykuł ten każdy rodzic może interpretować według siebie. Bo dla niektórych przebywaniem dziecka w okolicznościach niebezpiecznych będzie pozostawianie go w zamkniętym samochodzie podczas upału czy mrozu, dla innych pozostawienie dziecka na przystanku pełnym obcych ludzi, a jeszcze dla innych pozostawienie dziecka samego na placu zabaw wśród innych dzieci, wśród najróżniejszych urządzeń i wielu innych “zagrożeń”.

Jak dla mnie nie ma miejsca, które byłoby w pełni bezpieczne, dlatego uważam, że dziecko do 7 roku życia cały czas powinno być pod opieką osoby dorosłej.